تعیین ظرفیت آزمایشگاهی سازه مجهز به میراگر های اصطکاکی تحت بارهای جانبی یکنواخت.

چکیده در روش های مرسوم طراحی مقاوم ساختمان ها در برابر زلزله از رفتار غیر الاستیک سازه برای اتلاف انرژی ورودی به آن استفاده می گردد و به سازه اجازه داده می شود تا از محدوده الاستیک خارج و به واسطه تغییر شکل های غیر الاستیک به وجود آمده مقداری از انرژی را مستهلک نماید. توجه به نحوه توزیع انرژی در یک سازه روش دیگری به منظور کاستن اثرات زلزله را به همراه می آورد که بر اساس افزودن وسایل میراگر الحاقی به ساختمان می باشد. این وسایل قادرند قسمتی از انرژی ورودی را به تنهایی جذب و مستهلک نمایند. در واقع میراگر ها وسایلی هستند که از خاصیت میرایی بسیار بالایی برخوردارند و می توانند پاسخ سازه را در یک ارتعاش آزاد کاهش دهند و از تخریب سازه جلوگیری کنند. میراگرهای اصطکاکی از جمله وسایلی هستند که در کنترل غیر فعال سازه ها انرژی را از طریق اصطکاک، در اثر لغزش بین سطوح فولادی و لنت ترمز اتلاف می کنند. از مزایای چنین سیستمی می توان به عدم نیاز به منبع انرژی خارجی، هزینه کم ساخت و نگهداری و کم کردن هزینه کلی ساختمان به علت افزودن سختی اضافی به سازه اشاره کرد. در این پایان نامه نتایج حاصل از آزمایش بر روی قاب فولادی یک طبقه ویک دهانه به ابعاد مجهز به میراگر اصطکاکی پال در بادبند قطری ارائه می گردد. در ابتدا نیروی لغزش میراگر با تغییر در نیروی پیش تنیدگی اعمال شده به پیچ ها تعیین شده است، سپس آزمایش ارتعاش آزاد از طریق ایجاد تغییر مکان اولیه در سازه، با کشیدن و سپس رها کردن آن انجام گرفته که نتایج به صورت رکورد های شتاب-زمان برای نیرو های لغزش مختلف میراگر ثبت و مقادیر ضریب میرایی برای مدل به روش تنزل لگاریتمی(lda) و بلوک متحرک(mba) تعیین گردیده است. در انتها مقادیر ضریب رفتار ، اضافه مقاومت و سختی مدل با انجام آزمایش پوش آور به دست آورده شده اند. نتایج حاصل شده بیانگر افزایش نیروی لغزش میراگر اصطکاکی با افزایش لنگر سفت شدگی، عملکرد مناسب میراگر در افزایش خاصیت میرایی سیستم به نسبت قاب خمشی و بادبندی و نیز ناثیر نیروی لغزش و میزان لغزش میراگر بر ضریب میرایی می باشد. واژه های کلیدی: میراگر اصطکاکی، میرایی، نیروی لغزش، آزمایش ارتعاش آزاد.